30 Haziran 2010 Çarşamba

Demokratik Ulus Üzerine

Halk denildiğinde esas olarak da devlet ve iktidar dışındaki topluluklar anlaşılmıştır. Bu tanımlanma halkla devletin tarih içinde ayrı olgular olarak kaldığını, bütünleşmediklerini ifade etmesi açısından önemlidir.
Ulus ve milliyetçilik kavramları özellikle 20. yy da siyasetçilerin ve sosyal bilimcilerin üzerinde en fazla durduğu kavramlar olmuştur. Öte yandan tarihte hiçbir kavramın bu kadar istismar edildiğine tanık olunmamıştır. Günümüzde bu kavramla özdeşleşmiş ulus-devlet olgusu da çok yönlü tartışılmaktadır. İnsanlığın birçok sorununun çözümünün bu kavramları anlamak ve irdelemekten geçtiğini söylersek abartmış olmayız.
Kürt halk Önderi İmralı’da yaşadığı yoğunlaşma sürecinde bu kavramları ciddi biçimde sorgulamaya ve bilimsel değerlendirmeler yapmaya yönelmiştir. Başta devlet olgusu olmak üzere bu kavramların insanlık için ne anlama geldiğini hiçbir sosyal bilimcinin ortaya koyamadığı kadar çarpıcı bir biçimde ele almıştır. Devlet, ulus-devlet, ulus ve milliyetçiliğin insanlığın sorunlarını kördüğüm hale getiren olgular olduğunu, dolayısıyla bu kavramları bilimsel ve insanlığın çıkarları doğrultusunda değerlendirmeden bu kördüğümün çözülemeyeceğini gözler önüne sermiştir. Özellikle de orta doğunun yaşadığı ağır sorunların çözümünün de bu olguların doğru ele alınıp çözümleyici alternatifler ortaya konulmasıyla mümkün olduğunu göstermiştir.
Bu kavramların tarihsel süreç içinde yaşadığı diyalektik, içerdiği anlam ve sonuçları itibarıyla irdelemiş, insanlığın bu olgular etrafında yaşadığı acıların demokratik ulusu esas alan bir zihniyetle aşılacağını ifade etmiştir.
Demokratik ulus kavramını; devlet, ulus, ulus-devletle milliyetçilik kavramlarının sosyal-siyasal, ekonomik ve kültürel anlamları, tanımları, işlevleri ve yarattığı sonuçları ele alma temelinde tanımlamaya ve günümüzde nasıl somutlaşacağını ortaya koymaya çalışacağız.
İnsan toplum yaşamına klan formuyla başlamıştır. Toplum yaşamıyla birlikte gücünü fark etmiş, bu nedenle de toplumsal yaşam ve onun sembolü olan totemi kutsamıştır. İnsan için ilk kutsallık toplumsal yaşam olmuştur. Bu nedenle insanlık, kutsallık kavramına her zaman haklı olarak büyük bir değer biçmiştir. Kutsallığın insan için önemini bilenler de, kendi çıkarlarına hizmet edecek olgulara böyle bir anlam yükleyerek kutsallığı kullanmışlardır. Kutsallık yüklenen olguların tümünün toplumsal ve insanları ortak duygulara yönelten nitelikte oldukları kesindir.
Klan formuyla başlayan toplumsallığın gücünün insan yaşamında ortaya çıkardığı kalite yükselmesi nedeniyle insanlığın yaşam kalitesini yükseltmek açısından yeni toplumsallık arayışlarına yöneldiği ya da ekonomik ve sosyal yaşam dinamiklerinin insanları yeni toplumsal form etrafında bir araya getirdiğini tarih içinde gözlemlemekteyiz.
Klandan sonra kabile, aşiret, etnisite, halk ve milliyet biçiminde toplumsallık tanımlamaları yapılır. En fazla kullanılan kavramların başında ise halk gelmiştir. Halk aynı dili konuşan ve ortak kültüre sahip kabile, aşiret ya da etnik topluluklar için kullanılmıştır. Halk denildiğinde esas olarak da devlet ve iktidar dışındaki topluluklar anlaşılmıştır. Bu tanımlanma halkla devletin tarih içinde ayrı olgular olarak kaldığını, bütünleşmediklerini ifade etmesi açısından önemlidir. Devleti ve halkı ayrı topluluklar olarak tanımlamak açısından anlam yüklü bir içerik kazanmıştır. Kürt halkı, Türk halkı, Arap halkı, Fars halkı denilirken egemenler bu tanımlamaların dışında kalmaktadır.
Millet kavramı halkın içerdiği anlamı taşıdığı biçimde kullanıldığı gibi; devleti oluşturan toplumsal kesimleri ve egemenleri içine alır biçiminde de kullanıldığını görmekteyiz. Sosyal bilimcilerin halk ile ulus arasındaki toplumsal formu ya da ulus öncesi aynı dili ve kültürü konuşan toplulukları bu kavramlaştırma ile tanımladıklarını görüyoruz. Ulus öncesi devlet içinde yer alanlar, halk kavramını kullanırken kendilerini içinde görmemeleri, ama millet kavramını kullanırken kendilerini de içinde görmeleri halk kavramı ile millet kavramının aynı şeyler olmadığını ya da aynı şeyler olarak anlaşılmadığını göstermektedir.
Feodal dönemde imparatorlukların, imparatorluk sınırları içindeki farklı dil ve kültürlerdeki halklara millet kavramı kullandıklarını çeşitli belgelerde görmek mümkündür. Örneğin ilk siyaset bilimi kitabı olarak bilinen Siyasetname’de Nizam ül Mülk, sultanlara verdiği nasihatlerde ordunun ve devletin kadrolarının farklı milletlerden olması gerektiğini söyler.
Millet kavramının halk ile ulus kavramı arasında bir anlamda kullanılmasından anlaşılacağı gibi kapitalizm öncesi dönemdeki toplumsal formu tanımlamaktadır.
Ulus Kavramı ve Kapitalizm
Kapitalizm ile birlikte halk ya da milliyet yerine daha çok ulus kavramının öne çıktığını görmekteyiz. Uluslaşma kavramı ortak dil, kültür ve vatana sahip toplulukların sosyal, kültürel ve ekonomik ilişkilerinin sıklaşarak daha üst bir toplumsallaşmaya evirilmesi olarak ifade edilmiştir. Böyle bir anlam yüklü olduğunu belirtmek için de feodal çitlerin kalkmasıyla uluslaşmanın gerçekleştiği vurgulanmıştır. Feodal dönemde imparatorluk ve merkezi krallıkların var olduğu yerlerde bile feodal beylerin, prenslerin kendi etkinlik alanlarında belirli bir özerklikleri olmuş, diğer alanlarla ilişkilerinde her zaman  bir sınırlama bulumuştur.
Ancak şu da bir gerçekliktir ki,  tarihin hiçbir döneminde bırakalım feodal bey ve prenslerin hakimiyet alanları, devlet sınırları bile ticareti engelleyememiştir. Hatta  ister köleci, ister feodal dönemde olsun istikrarlı, güçlü devletler ticaret yolarında güvenliği sağlayan devletler olarak görülmüştür. Bu nedenle feodal çitlerin yada devlet sınırlarının ticareti önlediği tezinin gerçeklik  yanları olsa da  önemli oranda bir çarpıtmadır. Ticaret serbestliğinin en fazla kısıtlandığı dönem kapitalizmin ilk dönemlerindeki yüksek gümrük duvarlarının  var olduğu merkantilist dönemdir. Bırakalım merkantilist dönemi, yakın zamana kadar ulus -devlet  sınırları içindeki burjuvazi bu yaklaşımı önemli oranda sürdürmüştür.
Ulus kavramının özellikle burjuvazi tarafında kullanılması ve benzer dil ve kültüre sahip toplulukların bir pazar etrafında toplanması olarak ifade edilmesi, burjuvazinin çıkarları ile örtüşmekteydi. Burjuva ulus kavramı en fazla kapitalizm karşıtı olduğunu söyleyen sosyalistler ve Önderleri tarafından da benimsenmiştir. Onlarda ulusu, dil, kültür, toprak birliği olan ve bir Pazar etrafında ruhi şekillenme birliği bulunan topluluklar olarak tanımlamışlardır. Dolaysıyla burjuva ulus anlayışını kabul etme temelinde her ulusa  bir devlet anlayışını meşrulaştırmışlardır. Nitekim ulusların kendi kaderlerini tayın hakkının devlet kurma anlayışı biçiminde ele alınması bu tanımlamanın doğal sonucu olarak kabul görmüştür.
Ortak coğrafyada yaşayan ve aynı dili ve kültürü konuşan toplulukların ekonomik, sosyal ve kültürel ilişkilerini  sıklaştırarak potansiyellerini olabildiğince açığa çıkarmaları yanlış değildir. Toplumsallığın insan açısından mucizevi  gelişmeler  yaratığı bu nedenle kutsandığı  dikkate alınırsa toplumsallığın yaygınlaşması ve derinleşmesinin insanlık açısından yeni ufuklar getireceği açıktır. Ancak ulus, uluslaşma ve ulusal  devlet olguları burjuvazinin   sömürü ve kar hırsı için kullanıldığından  toplumsallaşmayı mı geliştirdiği, yoksa toplumsalığa ve insanlığa en büyük zaraları mı verdiği(?)  Ortaya çıkan sonuçlardan açıkça görülmektedir. Ulus-devlet ve milliyetçiliğin  acı ve olumsuz sonuçlara yol açtığını bu gün burjuvazinin kendisi de dahil herkes görmektedir.
Tarih; milliyetçi, devletçi ulus anlayışının insanlığa en fazla zarar veren olgular olduğunu; bunun da kapitalizmin kar ve sermaye biriktirme hırsından kaynaklandığı  yazacaktır. Kaldıki şimdiden bunlar  fazlasıyla yazılıp çizilmektedir.
Burjuvazi Avrupa’da eşitlik, özgürlük, kardeşlik talepleriyle gelişen ve feodalizmi yıkan halk devrimlerini kendi çıkarları için değerlendirmede, ulus kavramını, milliyetçi ideolojiyi ve ulus devlet hedefini çok iyi kullandı. “Aynı dili ve kültürü konuşanlar bir devlet olmalıdır; diğer  uluslara karşı kendini korumalıdır”, diyerek kendi çıkarlarını tüm ulusun çıkarıymış gibi  göstermeye başladı.  Ulus-devlet çerçevesinin burjuvazinin gelişmesi için iyi bir sömürü zemini olduğu kesindir. Milliyetşi devletçi uluslaşma sonucu sınırları çizilmiş topraklar üzerinde sömürme ve ticaret yapma tekelini kendi eline almıştır. Ulus- devlet başka ulus-devletlere karşı korunmalıdır, derken burjuvazinin çıkarlarının kastedildiği açıktır. Feodal beylikleri ortadan kaldırıp merkezi devlete yönelirken de;  usul- devlet duvarlarını yüksek tutarken de amaç aynıdır: sermaye birikimi artırmaktır. Bir taraftan feodal beylerin çitleri olmasın derken, diğer taraftan kendisi daha yüksek çitler örmektedir. İçeride, mal ve sermayenin serbest ve güvenli dolaşımı; dışardan geleceklere karşı ise engel koymak;  Ulus- devletçi ekonomik yaklaşımın ortaya çıkartığı bir sonuçtur.
Ulus-devletin kaygıları halkın sorunları değildir
Ulus-devletlerde, halkın sosyal, ekonomik, kültürel potansiyellerinin açığa çıkarılması yada halkın örgütlenerek her alanda güç olma kaygısı taşınmaz. Tek kaygı burjuvazinin, siyasi, ekonomik, sosyal bir güç olmasıdır. Tüm bunları ulusun ortak çıkarlarıymış gibi gösteren milliyetçilik ideolojisi de burjuvazinin kendi toplumu üzerinde egemenlik kurmasını meşrulaştıran bir ideolojidir. Burjuvazi milliyetçilikle kapitalist çağın yeni dinini ortaya çıkarmıştır.  Artık din uğruna savaşlar yerine milliyetçi ideolojinin etrafında  kanlı savaşlar yürütülmektedir. Tarihin en kanlı savaşlarının Hıristiyan dinine sahip toplumlar arasında yapıldığı görülürse; milliyetçiliğin yeni bir din haline getirildiği rahatlıkla söylenebilir. Bu dinle devlet kutsanmıştır. Ulusal-devlet bütün değerlerin üstüne çıkarılmıştır. Herkes bu ulus devletin güçlenmesi için çalışmak ve hizmet etmekle yükümlü kılınmıştır.  Köleci devlet kulluğundan daha fazla kayıtlarla, şartlarla köle kılınmış bir ulus -devlet yurttaşlığı getirilmiştir. Bu yurttaşlar topluluğu devlete kulluk düzeyinde hizmet ederken, ulus-devlet, “ben sana hizmet ediyorum o zaman gereklerini yerine getireceksin” dayatmasıyla yurttaşlarının önüne zorunlu yapması gereken birçok görev koymuştur. Bu görevleri yerine getirmeyenler vatan haini ilan edilmiştir. Tarihin hiçbir döneminde vatan hainliği kavramı ulus-devlet döneminki kadar kullanılmamıştır. 
Burjuvazinin milliyetçi ideolojiyle kutsadığı ulus- devlet halkın ya da ulusun güç olduğu devlet değildir. Aksine devletin merkezileşmesiyle halk üzerindeki otorite daha yaygın ve derin hale gelmiştir. Devletin toplum üzerindeki hâkimiyetinin en fazla derinleştiği ve sistematik hale geldiği dönem ulus- devlet dönemidir. Artık ulusa ait olduğu söylenen bireyinin her şeyine karışılmaktadır.  Ekonomik, sosyal ve kültürel araçların kapsamlı kullanılarak bio-iktidarın geliştirildiği dönem böyle başlamıştır. Öyleki ulus-devlet uygulamaları ve milliyetçilik ideolojisiyle kölelik içsel düzeyde kurumlaşmıştır.
Ulus-devlet: burjuvazinin sömürü ve baskı tekelinin olduğu, sınırlarla çizilmiş, duvarlarla örülmüş kar ve sermaye birikiminin sağlandığı büyük bir fabrikadır. Köleci ve feodal devlet dönemlerinde tüccarların ya da özel mülkiyet sahiplerinin kar isteklerini karşılayan böyle bir imkân hiçbir zaman bulunamamıştır.  Hiç bir devlet bu kadar tüccarların ve özel mülkiyet sahiplerinin koruyucusu olmamıştır. Dolayısıyla ulus- devlet ve ulus kavramının kutsallaştırılması, sömürücü düzene hizmettin kutsallaştırılmasıdır.  Öyleki toplumda yapılan en kutsal iş sömürü ve sermaye birikimi sağlamak olarak görülmüştür.
Ulus-devleti korumak en kutsal görevdir, denilirken burjuvazinin sömürmek için çizdiği sınırlar ve sömürü tekelini korumak kutsal hale getirilmiştir. Tarihte hiçbir zaman bütün halkın ve ulusun devleti diye bir şey olmamıştır. Hatta ilk ve orta çağda halk ve devlet ayrışması kesindir. Bu nedenle halk derken devlet dışındaki toplum anlaşılmıştır. Bütün ulusun devleti anlayışı burjuvazinin sömürü ve baskısını meşrulaştırmak için uydurulmuştur. Sümer rahiplerinin toplumu devlete itaat ettirme gerekçesinin daha geliştirilmiş biçimidir. İlk çağda gök düzeninde nasıl bir hiyerarşi var ve bütün gök alemi ona uyuyorsa yerde de herkesin ona uyması zorunluluğu dayatılmıştır. Ama “bu devlet senindir; halkındır denilmemiştir.” Tanrının yada kralın devletidir, kullarda ona hizmet edecektir, zihniyeti vardır. Ulus-devlet ise artık toplum kandırılamadığı için, devlete uymanın meşruiyetini daha etkili hale getirmek için milliyetçilik ideolojisiyle devlet tüm ulusundur, herkes bunu korumalıdır biçiminde bir aldatma sağlanmıştır.
Demokratik halk devrimleri feodalizmin aşılmasında belirleyici rol oynamıştır. Bu devrimler feodal düzeni yıkarken kapitalist toplumu ya da burjuvazinin ortaya koyduğu ulus- devleti hedeflememiştir. Demokratik devrimlerin önünü açan Rönesans Feodal toplumdaki dogmatik zihniyeti; doğayı ve insanı değersiz ve cansız ele alan yaşam felsefesini aşmak istemiştir. Bu süreç tabiiki yalınız maddi alanda değil manevi alanda da yeni açılımlar ortaya çıkarmıştır. Toplumun ekonomik, sosyal ve kültürel ilişkileri bu sürecin doğal sonucu daha derinleşip yaygınlaşacaktır. Bunun yarattığı toplumsallaşma demokratik uluslaşmaya yol açacak özellikleri bağrında taşımaktadır. Rönesans ve reform demokratik uluslaşma yolunda önemli adımlardır. Demokratik ulus haline gelme anlamında gelişmelerde yaşanmıştır. Toplumda var olan komünal demokratik değerler canlanma içine girmiştir. Aydınlanma sürecinde ortaya çıkan Ütopik sosyalist düşüncelerin öngördüğü toplumsal proje bir yönüyle de demokratik uluslar haline gelme projesidir.
Ulus kavramı kapitalizmin istismar ettiği bir kavramdır
Rönesans ve reformun hedeflediği toplum projesi demokratik ve özgürlükçü olmasına rağmen, burjuvazi elindeki imkânları devleti ele geçirme ve sömürüsü için çitlerle örülmüş güvenli bir alan yaratmak için seferber etmiştir. Ulus kavramını kendine göre ele almış;  ulus olmak için ulus devlet kurmanın zorunluluğunu vaaz ederek toplumu peşinden sürüklemeye yönelmiştir. “Ulusun çıkarları” derken kastedilen burjuvazinin toplum üzerindeki hâkimiyeti ve ulusu kendi hizmetine koşturması olmuştur. Zorunlu askerlik, her şeyin vergi konusu yapılması, daha birçok yükümlülük, tamamen burjuvaziyi güç yapan, sistemi güvenceye alan uygulamalar ve kurallardır.
Kapitalizmin hâkimiyeti ile birlikte demokratik uluslaşma sekteye uğramış; Milliyetçi, devletçi uluslaşma temelinde ulusun değil, burjuvazinin güç olduğu bir sistem gerçeği ortaya çıkmıştır. Her zaman olduğu gibi devlet halkın ya da ulusun değil bir azınlığın devleti olmuş ve halk ulusal çıkarlar adına bu azınlığın hizmetine koşturulmuştur. Milliyetçilik bu gerçeği gizlemenin ideolojisidir. Yoksa bir halkın dilini, kültürünü geliştirmek, kimliği ve vatanına sahiplenmek milliyetçilik değildir.  Bunlar yurtseverlik ve halkçılıktır. Bu değerler en fazla da yurdu ve halkı istismar eden egemen sınıflara karşı savunulur. Burjuvazi milliyetçilik ideolojisiyle halkın kendi değerleriyle ve kültürüyle vatanında özgürce yaşama özlemin çarpıtıp çıkarları doğrultusunda kullanmıştır. Halklar tüm tarih boyunca yaşadığı toprakları ve özgürlüklerini savunma içinde olmuşlardır. Toplumsal var oluş, bu direnişi ve savunmayı gerektirir. Milliyetçilik halk ve vatan savunması yerine içerde halka baskı ve dışa karşı ise saldırganlık zihniyetini bir hastalık gibi toplum içine yayar.
Burjuvazi halkın siyasal, sosyal, ekonomik ve kültürel alanda örgütlenmesine, örgütlü, dolayısıyla demokratik ulus haline gelmesine fırsat vermez. Ulus adına bütün örgütlenme ve faaliyetleri o yapar. En demokratik organ olması gereken meclisler, öyle bir siyasi ve örgütsel zemin üzerinden şekillendirilirki ağırlıklı olarak egemen sınıfları yansıtır. Halk adına değil de burjuvazi adına yetki kullanan, yasa çıkaran kurumlardan öteye bir işlev görmezler. Temsili sisteme dayanan parlamentoların bırakalım baskıcı rejimlere karşı koyup Halkın sözcüsü olması; faşizme alet olma ile halkları birbirine kırdıran savaş kararlarının alıcısı ve uygulayıcısı olmuşlardır. Ulus-devletin ve bu çerçevede oluşan kurumların ikinci dünya savaşı sonrasına kadar demokrasinin geliştirilmesinde engel konumda oldukları birçok yönüyle ortaya konulabilir.
Milliyetçi-devletçi uluslaşma ve ulus devletlerin insanlık açısından bir hastalıklı durum olduğu günümüzde daha iyi anlaşılmaktadır. İlk ve orta çağlarda devlet yöneticileri için siyasi hâkimiyetlerin kabul ettirme yeterli görünürdü. Devlet ya da imparatorluk sınırları içinde bulunan diğer etnik topluluklar üzerinde bilinçli, sistemli bir asimilasyon ve baskı politikası uygulamazlardı. Nizam-ül-mülk’ün vasiyetlerinde olduğu gibi iktidarların bekasını Milliyetçilikten uzak yaklaşımlarda görürlerdi. İktidar savaşlarının etnik topluluklar arasında değil de bir hanedanın kendi içinde daha fazla yürütülmesi söz konusu olurdu.
İktidarlar yalnızca bir etnik topluluk üzerinde hâkim bir devlet kurma gibi bir anlayışla hareket etmezlerdi. Hatta tek bir etnik topluluk üzerinde kurulmuş devletlerin sayısı tarihte az görülür. Belki ulus-devlet çağında bile bir devlet içinde tek bir ulus bulunmaz, ancak bir ulus adına devlet üzerinde hâkimiyet kurulur. Söz konusu ulus korunur ve yüceltilir. Eski çağlarda ise devletler ya kurucusu hanedanın adıyla ya da üzerinde kurdukları şehir veya coğrafya adıyla anılır.
İktidarların otoritesi sağlatıldıktan sonra devletlerin toplum yaşamının her anıyla ilgilenmesi diye bir uygulama söz konusu olmaz. Bu yönüyle kapitalizm ya da ulus devlet öncesi devletlerin toplumlara daha uzak ve iç içe olmadıklarını söyleyebiliriz. Devlet işleri ile halk işleri birbirinden ayrıdır. Devletler kendileri için de getirisi olacak genel yarar sağlayan yatırımlar dışında halkla ilgili işlerle ilgilenmezler. Bu ilgisizliğinin yararları da, zararları da irdelenebilir. Bireylerin yada küçük toplulukların yapamadığı işlerin daha geniş bir örgütlenme yada devlet gibi bir organizasyon tarafından yapılmasının gerekli olduğuna olumlu bakılabilir. Adına devlet denilmeyecek bu tür örgütlenmelere her zaman ihtiyaç olacaktır. Ancak bu nitelikli işler dışında halkın ve toplumun kendini örgütleyerek işlerini yapması ve devlet olgusunun bu toplumsal işlerden uzak durması demokratik bir yaşam için daha gerekli bir işleyiştir.
Devlet-iktidar ve meşruiyet sorunu
İktidarlar ya da devletler her zaman bir meşruiyet sorunu yaşamışlardır. İktidarlarının uzun ömürlü olmasını egemenliğin meşruiyetinin sağlam olmasında görmüşlerdir. Tanrı, Allah ve din adına devlet iktidarını yürütme en bilinen meşruiyet kaynaklarıdır. Bir hanedandan gelmiş olmakta iktidar sahibi olmanın meşruiyeti olduğunun sık görüldüğü diğer bir gerçekliktir. Ancak bu hanedanlar da esas olarak Allah ve din adına bu iktidarı yürüttüklerini iddia etmişlerdir.  İktidar sahibi olmanın meşruiyetlerini böyle açıklamışlardır. Böylece zorla elde ettikleri ve sürdürdükleri iktidarlarına meşruiyet kılıfı bulmuşlardır. Çünkü hiçbir iktidarın zor kullanarak uzun süre ayakta kalamayacağını, zorun en büyüğü ve en güçlüsüne sahip olanlarda bilir.
Burjuvazi ulus-devleti kutsar, milliyetçilik bayrağını dalgalandırırken esas olarak ta kendi egemenliğine ve iktidarına bir meşruiyet arama çabası içinde olmuştur. Devlet ve iktidar sorununun en temel cevaplandırması gereken konu olması gereken meşruiyet sorununa, burjuvazi “egemenlik millete aittir” diyerek cevap bulmuştur. Ulusun tümünün devleti yada iktidarı, sadece bir söylem olduğu için, burjuvazi egemenlik millete aittir derken kendi iktidarına bulduğu meşruiyeti dilendirmektedir. Zaten ulus derken burjuvazi her zaman kendisini bu ulusun sözcüsü ve ulus adına hareket edeni olmuştur. Milliyetçiliğin çoğunlukla bu sınıf tarafından bayraklaştırılması, ulus için konulan hedeflerin ve ihtiyaçların hep bu sınıf tarafından belirlenmesi bu gerçekliği tüm çıplaklığıyla gözler önüne sermektedir.
“Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir”; bu yetkiyi de meclis ya da hükümet kullanır, denilerek burjuvazinin ulusun bütün potansiyellerini kendi çıkarına kullanması yetkisini almaktan söz edilebilir. Nitekim tüm parlamento ve hükümetler böyle bir rol üstlenmişlerdir.
 “Ulusun mutlaka bir devleti olması; ancak devlet olursa ulusal topluluklar gelişim sağlar” tezi ya da paradigması bugüne kadar uluslara kabul ettirilen bir paradigma olmuştur. Ancak 2. dünya savaşından sonra uluslarla ilgili bu paradigma sorgulanmaya başlanmıştır.
Ulus devlet konusunda Kürt halk Önderinin “Bir Halkı Savumak” adlı eserinden alınan aşağıdaki pasajlar bu konuda özlü bir fikir vermektedir.
 “Toplumların ulusal olgular biçiminde şekillenmesinin doğrudan kapitalizmin bir ürünü olmadığını kavramak gerekir. Bu konuda da sanki kapitalizm ulus yaratı gibi bir ideacılık ciddi bir yanlıştır.  Bu yanlışlıkta Marksizm’in payı da vardır. Toplumlarda klan, kabile, aşiret, milliyet ve millet şeklindeki süreç kendine özgü bir diyalektiğe sahiptir. Sınıflı toplumun ürünü olarak doğmazlar. Kapitalizm olmadan da ulus olabilir. Ulus şekillenmesinde dil, kültür,  tarih ve siyasal güç daha belirleyici rol oynar. Uluslar eşit- özgür ve demokratik toplumsal yapılarda daha sağlıklı gelişebilirler. Batı Avrupa’da ulusların 12. yüzyıldan itibaren şekillendiklerini görmekteyiz.
Sistemlerden hangisinin uluslar içinde hâkim olacağı ancak 18. yüzyılın sonunda burjuvazinin zaferi ile belirlenir. Kapitalizmin ulus içindeki zaferi, aynı zamanda milliyetçiliği dinin yerine egemen ideoloji haline getirilmesiyle birlikte yürür. Hem içte pazarı geliştirme, hem dışa doğru açılmak güçlü milliyetçiliğin bu özeliği ulus-devlete götürür. Ulus-devlet dinsel ideolojik örtünün laiklikle aşılmasıyla gelişir. Özünde tüm ulusun devleti diye bir bir kavram kökünden yanlıştır. Toplumun ulusallığından, ulusal bütünlüğünden bahsetmek belli bir gerçekliği yansıtır.  Ama devletin ulusallığı daha çok ideolojik bir yargıdır; toplumsal realite değildir.  Çünkü tüm toplumsal kesimler devletin sahibi olamazlar. Devlet her zaman ulusal bir azınlığın elinde ve hizmetindedir. Devletin yaptığı, ulusal olguyu-tıpkı din olgusunda olduğu gibi- ideolojik bir olguya dönüştürmek meşru temel sağlamaktır. Tüm 19. ve 20. yüzyıl milliyetçilikleri toplumsal meşruiyeti ideasıyla bağlantılıdır. İçte sınıf çelişkilerini gizlemede, dışa doğru saldırganlığı teşvik etmede milliyetçilik büyük rol oynar. Milliyetçiliğin kapitalist devletin ideolojik silahı olarak anlamak, yayıldığı dönemleri doğru kavramak açısından önemlidir.
Milliyetçilik aynı zamanda devletteki merkeziyetçiliği güçlendirir. Daha demokratik federal yapılara karşı devlet milliyetçiliği, merkezi-Üniter yapılara kayar. Buradan faşist ve totaliter devlet anlayışına geçilir. Toplumsal hastalığın histeriye dönüşmesi, kapitalizmin intiharıdır. Birinci ve ikinci dünya savaşları bu anlamda milliyetçilik dozajının aşırı kullanılmasından doğan sistemin intihar eylemleri olarak ta düşünülebilir. Kendisi uygarlık krizi olan kapitalizmin en genel ve derinlikli krize, kaosa girme sürecidir.
Ulusal devlet ve küreselcilik sürecine baktığımızda durum daha somuttur. Ulusal olguyu aşırılaştırıp devleti tümüyle ele geçirdikten sonra, önce güç kazanmış olan birey adeta “karıncalaşma” dönemine girer. Rönesansla büyümüş insanlık-hümanizm ve birey tersine bir sürece konu olur.  Adeta saldırı hedefi haline gelirler. Bu gerçeklik bile tek başına kapitalizmle Rönesans değerleri arasındaki aykırılığı göstermeye yeterlidir.  Kapitalist büyürken birey küçülür. Hümanizm içi boş bir kavrama veya küreselcilik adı altında büyük şirketlerin azgın fetih savaşları karşısında utanılacak bir kavrama dönüştürüldü.  Ulusal devlet dışındaki tüm diğer kurumlar eritilmesi, sömürgeleştirilmesi gereken olgular haline gelir. “Hiçbir değer ulus-devletten daha yüce olamaz” ilkesi bu hale getirilmekle, hiçbir çağ devletinin ulaşamadığı bir kutsallık zırhına bürünür. Her şey milli devlet için! Aslında milli devlet kisvesi veya kurnazlığı altında her şey kapitalist içindir. Devlet, özelikle ulusal devlet, o kadar kestirmeden kâr, aşırı kâr getirme sihrine sahiptirki ulus-devlet ideolojik olarak milliyetçilik, hiçbir mitolojik, felsefi ve dini kavrayış ve inancın erişemeyeceği boyutlarda bir inanç ve iman akımı haline getirilir. Tüm ilgili gözleri ve yürekleri adeta kör eder. Milli gerçekliğin abartılmış figürleri dışında hiçbir değer anlamlı gelmez. Kutsallık yalınız milli değerlerin abartılmış unsurlarında gizlidir. Bun karşılık yurttaş olarak birey adeta ortaçağ tarikatlarına üye yapılır gibi “devlet tarikatına” bağlanmaya çalışılır.
Yurttaşlık gerçeği çok iyi çözümlenmesi gereken bir kavramdır.  Aslında ilk ve orta çağlardaki birey-devlet bağı olan köle-serf ilişkisinin yerine ikame edilmiştir. Bir nevi burjuvaziye-devlete-kölelik ilişkisine dönüşümü ifade eder. Devlet yurttaşlığı, kölenin modern biçiminin düzene hazırlatılmasıdır. Bu, burjuva sınıfı için işe yarar hale getirilmiş bireydir. Asker, vergi başta olmak üzere birçok yükümlülüğe konu olur.   Devlete ve egemen sınıfa ihtiyacı olan gücü doğururlar. Çocuk yapma burjuvazi için masrafsız bir iş haline dönüştürülmüştür. Lafta her ne kadar ekonomik, sosyal, siyasal, kültürel haklardan bahsedilse de özünde bu hakları kullanan ezici biçimde egemen sınıftır.”
Bu gerçekler ışığında ulus devlet ya da kapitalizmin ulusu ne kadar güçlendirdiğine bakılabilir. Güçlenen, büyüyen birey ve toplum değildir. Büyüyen, tamamen istismarcı, sömürücü sınıflardır. Birey ve toplum güçlenmediği gibi toplumların sosyal ve kültürel zenginleşmesi değil aksine tek bir ulusun yüceltilmesi ile diğer kültürlerden beslenmemesi kültürel zenginliği azalttığı gibi renkleri matlaştıran bir durum yaratır. Her ne kadar ulus-devlet ve milliyetçiliğin farklı ulusları ve kültürleri dışlayıcı ve ezici yaklaşımları Post-modern anlayışla eleştirilse de kapitalizmin doğası gereği esas işleyen yön farklı kültürlerin zenginliğinin ortaya çıkarması değildir. Kapitalist değerlerin tek değer halinde geliştirilip topluma yutturulması ya da her tür kültürün çok fazla parçalanarak kimliksiz hale getirilmesi söz konusudur. Belki klasik kapitalizm ve ulus devlet anlayışına göre tek renklilik dayatması yoktur. Ancak toplumun güçlü ve yaygın örgütlenmesi temelinde bir demokratikleşme yaşanmadığı için, yine ortaya çıkan demokratik uluslaşma doğrultusunda toplumun güçlenmesi değil, zayıflaması gerçeğidir.
Ulus-devlet olgusu Ortadoğu kaosunun en temel nedenlerindendir
Dün ulus-devletin baskıcı, otoriter uygulamaları ulusu güçlendirmezken; günümüzde de toplumu ve örgütlülüğü parçalayan etkenlerin fazlalığı benzer bir rol oynamaktadır. Bu nedenle günümüzde toplumların her bakımdan güçlenmesinin yolu demokratik bir toplum, dolayısıyla demokratik bir ulus olmaktan geçmektedir. Bunun içinde demokratik ulus nasıl olunur(?) Sorusuna cevap vermeliyiz. Böylece milliyetçi devletçi uluslaşma karşısında alternatif uluslaşmamızı da ortaya koymuş oluruz. Özelliklede ulus-devlet anlayışının Ortadoğu halklarına fazlasıyla zarar verdiği, bu zarardan en fazla acının da Kürtlerin payına düştüğü dikkate alınırsa demokratik ulus zihniyetinin Ortadoğu’ya oturtulması ve Kürt halkının da böyle bir uluslaşmaya öncülük etmesi Ortadoğu halklarının kara kaderini değiştirmede de bir dönüm noktası olabilecektir.
Batıdaki milliyetçilik ideolojisiyle iç içe gelişen ulus- devlet anlayışının Ortadoğu’ya gelmesi yüzyıllardır, hata bin yılardır yan yana barış içinde yaşayan toplulukları bir birine düşman hale getirmiştir. En azından din kardeşliği temelinde bir birlerine husumetleri zayıf noktada tutulan halklar milliyetçiliğin Ortadoğu coğrafyasına girmesiyle bir birlerine kanlı bıçaklı düşman haline gelmişledir. Türk, Arap, Fars ve Kürt milliyetçilikleri esas olarak batıdan esinlenen Ortadoğu tarihini ve halklar gerçeğini dikkate almadan taklitçi biçimde bir hastalık olarak toplumlara dayatılmıştır. Dış güçler milliyetçilikleri kışkırtıp halkları bir birine düşman etmiş, böylece böl parçala yönet politikasını kolayca uygulamışlardır. Bundan da devlet geleneği olmayan, siyasal iktidar olarak bir güç ifade etmeyen Kürtler zarar görmüştür. Dış güçler esas olarak birinci derecede kullanacağı ve dayanacağı güçler olarak gördüğü Türkleri, Farsları ve Arapları dikkate alırken; Kürtleri de ikinci derecede ve gerektiği zaman kullanan bir topluluk olarak değerlendirmiştir. Bölgedeki tüm milliyetçiliklerin gelişmesinin arkasında bir batılı ülke vardır. Örneğin Türk milliyetçiliğini arkasında Rusya’yı zayıf düşürmek isteyen güçler vardır. Daha önce öne çıkarılan pan-islamizmin bile arkasında Almanya vardır.
Ortadoğu coğrafyası halklar ve etnik topluluklar mozaiğidir. Bu nedenle milliyetçilik en fazla bu coğrafyaya zarar vermiştir. Nasıl ki halklar mozaiği olan Balkanlar milliyetçiliğin etkisiyle halkların birbirini boğazladığı bir coğrafya haline geldiyse, benzer biçimde Ortadoğu da bu yönlü acılar çekmiştir. Milliyetçi-devletçi uluslaşma yerine toplumların yaygın örgütlenme temelinde demokratikleşmesine dayalı demokratik uluslaşma bu nedenle önemlidir.
Milliyetçi devletçi uluslaşmada bir ulusun diğerinin aleyhine güçlenmesi esas kural iken demokratik uluslaşmada güçlenme kaynağı ise toplumun derinliğine ve genişliğine yaygın örgütlenmesi olarak görülür. Öte yandan iç içe, yan yana yaşadığı topluluklarla husumeti bir yana bırakalım birbirlerinden güç aldıklarından demokratik uluslaşma güç kazanır.
Milliyetçi-devletçi uluslaşmada güçlenme ölçüsü devlet ve egemen sınıflar iken, demokratik uluslaşmada güçlenme ölçüsü, halkın güç kazanarak devletin ve egemen sınıfların gücünün sınırlanması olarak ele alınır.
Ulus devletler de ekonomik çıkarları gereği dilin, kültürün belirli düzeyde gelişmesini isterler. Okuma yazması olmayan ya da dünyayı tanımayan bir insan kapitalist sistemin ihtiyacına cevap veremez. Yine olay ve olguları dinle açıklamayan bilimsel bir yaklaşımda, bu sosyal ekonomik sistemin bir gereğidir. Kapitalizmin bu yönlü yaptığı işlere bakılarak ulus olmak için devlet gerekir kanaatine varılamaz. Kaldı ki ulus tanımını oluşturan tüm unsurların, önceleri gelişip bu günlere taşındığı bilinmektedir. Feodalizmin çözülüşünden sonra demokratik uluslaşmanın gelişmesi dolayısıyla ulusun ve bireyin gelişmesi söz konusuyken-kapitalizmin ulus-devlet anlayışının derinleşmesiyle birlikte bu gelişmenin önünün alındığı göz önüne getirilip iki uluslaşma arasındaki fark ortaya konulursa, milliyetçi devletleşmenin uluslar açısından ne anlama geldiği daha iyi anlaşılır. Kıyaslama geçmişe göre ortaya çıkan bazı gelişmeye bakarak değil demokratik uluslaşmanın önünü alarak yaratığı geriliklere ve halka ödettiği bedellere göre yapılırsa, doğru değerlendirme imkânı bulunur.
Demokratik uluslaşma ve demokratik konfederalizm
Demokratik uluslaşma, uluslaşma önündeki tüm barajların yıkılarak toplumun her bakımdan ilerlemesinin önünün sonuna kadar açılmasıdır. Nitekim sınırlı demokratikleşme imkânına kavuşan ulusların büyük gelişmeler ortaya çıkardığı bilinmektedir. Demokratikleşmeyle ulusun gelişmesi arasında doğru orantılı bir bağ olduğu artık günümüzde hiçbir tereddütte yer verilmeyecek düzeyde kanıtlanmıştır. Örneğin Avrupa da düşünce ve örgütlenme özgürlüğünün- kapitalist sistemin bütün olumsuzluklarına rağmen- sınırlı düzeyde ortaya çıkardığı demokratik uluslaşmanın yaratığı pozitif enerji ve sonuçlarını ekonomik, sosyal ve kültürel ilerlemeden bilmekteyiz. Yine en demokratik ulusların ve gelişme gösteren toplumların milliyetçi ve devletçi uluslaşmayı belirli düzeyde aşmış ülkeler olduğunu da görmekteyiz. Avrupa, günümüzde halkın yetersizde olsa güç kazanması ve demokratik kültürün belirli düzeyde varlığı sonucu demokratik uluslaşma sürecine girmiş topluluklar olarak değerlendirilebilir. Güçlenmelerini milliyetçi devletçi uluslaşmada değil demokratik uluslaşmada gördükleri bir bilinç gelişimi söz konusudur. Kapitalizmin çıkarları ve ulus-devlet zihniyetinin tümden aşılamaması bu gelişmeyi zehirlese de toplumsal düzeyde demokratik uluslaşmaya yönelen bir eğilim vardır. 
Demokratik uluslaşmayı kısaca örgütlü ulus olarak ifade edebiliriz. Kürt Halk Önderi bir toplumun derinliğine ve genişliğine, yaygın ve sıkı örgütlenmesinin en doğru biçimini demokratik konfederal örgütlenme olarak koydu. Demokratik uluslaşmanın en iyi biçimini bugünkü veriler ve demokratik bilinç çerçevesinde konfederal örgütlenme olduğunu örnekleri ve yansıtacağı sonuçlarla birlikte göstermeye çalıştı.
Konfederal örgütlenmeyi, devlet zihniyetinden kaynaklanan yöntem ve tarz olarak taban örgütlerini işlevsiz bırakıp boğuntuya getiren merkezi örgütlenmelerin olumsuzluklarına son verip, örgütlenme ve demokrasinin ortaya çıkaracağı tüm enerjilerin toplum hizmetine sunulmasının modelidir. Sosyal, ekonomik, kültürel tüm potansiyelleri harekete geçirecek bir model olduğu gibi; hiçbir merkezileşme modelinin yaratamayacağı kadar bu enerjileri birleştirip, kaynaştırıp eklektik olmayan organik bir toplumsal dinamizm patlaması yaratacak niteliğe sahiptir. Ne var ki işin hep teknik ve şematik yönü ile uğraşıldığından, kimin kiminle nasıl bir ilişkide olacağı gibi tartışmalar içinde konfederal örgütlenmenin yaratacağı güçlü demokratik uluslaşma gerçeği görülememektedir. Dolayısıyla bu uluslaşmanın ne kadar ağır olursa osun tüm sorunları çözme gücü üzerinde yoğunlaşılamamaktadır. Ya da dönüp dolaşılıp hep sistem içi çözümlere takılıp kalınması durumu yaşanmaktadır.
Komünler ve demokrasi
Demokratik Konfederalizm devlet dışı toplumun bütün fertlerinin örgütlendirilmesini hedeflemektedir. Köy ve mahalle komünleri bu örgütlülüğün en alt ve en işlevsel birimleridir. Zaten bu işlevsel ve canlı özelikleri, konfederal sisteme toplumun tüm enerjisini ortaya çıkarma imkânını vermektedir.   Komün tüm bireylerin katılımıyla oluşan ve kendi zeminin de çözebileceği tüm sorunları üstlenen ve topluma canlılık niteliği kazandıran temel örgütlenme ünitesidir. Siyasal, sosyal, kültürel, ekonomik bilincin aldatma ve aldanmadan uzak sağlıklı oluştuğu topraktır, komün doğrudan ve tam demokrasinin işlediği üniteler olarak demokratik kültürün oluşmasının anasıdır. Komünal olanının demokratik, demokratik olanın komünal olduğu, dolayısıyla komünal ve demokratik kültürünün birbirinden kopmaz biçiminde var olduğu komünler; demokratik sosyalizmin yaratıldığı ve yaşatıldığı günlük yaşam yerleri olarak, insanın kendi doğasına döndüğü ve doğayla sürdürebilir ve güçlendirici bir uyum yakaladığı kök hücredir.
Demokratik ulusun kimliğini kazanacağı ve komünal demokratik yaşamın yaratıldığı bir kök hücrelerin üzerinden yükselen kasaba, şehir yada semt meclisleri daha büyük iş ve görevlerin demokratik temelde çözülmesini sağlarlar. Böylece söz, karar ve yürütmenin bir birinden koparılmadan işlediği halk demokrasilerin kurulduğu bir sistem oluşur.
Komünler zaten karar ve yürütmenin birbirinden kopmadığı birimleridir, meclisler ise esas karar verici güç olarak pratik işleri yürüten koordinasyonları yakından denetler. Devlet sistemlerinde ya da daha önceki ekonomik, sosyal, kültürel ve siyasal örgütlenmelerde esas güç piramidin üstündekidir. Alttaki sadece piramidin üstünden alınan kararlara uyan ya da uygulanmasının edilgin bir dişlisi rolündedir. Demokratik konfederal örgütlemede söz, karar ve güç sahibi tabandır, ya da Kürt Halk Önderinin anlaşılması için verdiği güzel örnekte olduğu gibi  “ tespihin ilk önce taneleri dizilir sonra imamesi takılır.” Yani üsten alta doğru değil, alttan üste doğru işlevselliğin olduğu bir toplumsal yaşam biçimi ortaya konulmaktadır.
Devletçi ulus zihniyetinde bırakalım tabanın söz ve karar sahibi olması, tüm toplum milliyetçiliğin kör etiği gözlerle devlete ve egemenlere hizmet ettirilir. Birey ve toplum güçsüzdür, dolayısıyla ortaya çıkan uluslaşma da güçsüz ve hastalıklıdır.  Toplumun örgütlemesini geliştirmeyip irade kılmayan her sistem bireyi de, toplumda güçsüz bırakır. İnsanlık toplumsal yaşamam başlar başlamaz, toplumsal yaşamın sembolü olan totemi kutsamıştır. Gücü ve yeteneklerinin muazzam açığa çıkarışını örgütsellik anlamına gelen toplumsallaşmayla görmüştür. Bu toplumsallaşmada esas olarak birey kendi gücünün farkına varmış bulunmaktadır. Kendi gücünün toplumsallıkla açığa çıkışını görmektedir.
Demokratik konfederalizm ya da bu temelde gelişip güçlenen demokratik uluslaşma, günümüz topluluklarında ilk toplumsallığın insanlıkta yaratığı muazzam ilerlemeye benzer bir rol oynayacaktır. Binlerce yıllık toplumsal yaşam, ekonomik, sosyal ve kültürel alanda büyük birikimleri ortaya çıkarmıştır. İnsan da bu birikimin en güçlü, işlevsel ve harekete geçirici öğesidir. Ekonomik, sosyal ve kültürel birikim ancak bu insanın örgütlülüğüyle bir anlam bulabilir. Bu günkü mevcut sistemler insanın enerjisini ve gücünü açığa çıkaramıyor. Rönesans ve reformlarla birlikte insanın muazzam gücü nasıl açığa çıktı ise bu günde benzer bir hamleye ihtiyaç vardır. İşte bu hamleyi yaptıracak, bireyin ve toplumun enerjisini açığa çıkaracak sistem demokratik konfederalizmdir. Böylece Rönesansla başlayan demokratik uluslaşma süreci demokratik konfederalizmle anlamlı düzeye çıkarılabilir.
Komün örgütlemeleri, söz ve kararın taban meclislerinde olduğu demokratik konfederal örgütlenme ağıyla tüm bireyleri örgütlenmelerin etkin öğeleri haline getirir. Böylelikle milliyetçi devletçi uluslaşmanın bireyde sosyal, siyasal, ekonomik, kültürel faaliyetlerle yaratığı yabancılaşmayı aştırmak mümkün hale gelir. Söz ve kararın tabanda olmasıyla birlikte birey, sosyal kültürel ve ekonomik faaliyetlere özne olarak katılır. Bu durum onun siyasete yabancılığını ortadan kaldırır. Hangi siyasetlerin ve tercihlerin kimlerin çıkarına olduğunu daha çabuk kavrar. Böylece bireyler, aldatma ve demagojilerin nesnesi olmaktan çıkar. Sadece siyasa, sosyal, ekonomik faaliyetlere yabancılığını gidermez, böylece komşusuna çevresine karşı yabancılığı da aşılır.  Komşunun komşuyu tanımadığı bir sistemden, komşusuyla birlikte komün ve meclislerde yer aldığı için yabancılaşma aşılıp kaynaşmanın güçlü örnekleri ortaya çıkar. Uluslaşma toplum içindeki ilişkilerin yaygınlaşıp, derinleşip nitelikli hale gelmesiyse, gerçek uluslaşmanın örgütlü yani demokratik ulusallaşmayla gerçekleştiği her şeyden önce ulus bireyinin ilişkilerinin düzeyinde ortaya çıkar.
Rönesans ve reformun uluslaşmada gelişme sağladığı tartışmasızdır.  Cansız doğa ve miskin toplum anlayışını aşıp doğa ve toplumun cıvıl cıvıl ele alınması, etnik toplulukların, halkların ve bireylerin gücünün açığa çıkarılması temelinde daha üst bir toplumsallaşmaya evirilmesi demokratik uluslaşma sürecini ortaya çıkarmıştır. Demokratik konfederalizmin birey ve toplumda yaratacağı etki Rönesans ve reform gücünde olacaktır. Hata Kürt ve Ortadoğu toplumlarında Rönesans ve reformun oluşması bir yönüyle de böyle bir örgütlenme modeliyle gerçekleşecektir.
Demokratik konfederalizm siyasi, sosyal, ekonomik ve kültürel faaliyetlere katılan bireyin kendine güvenmesini sağladığı için, moral düzeyi yüksek bir uluslaşma ortaya çıkmaktadır. Kendine güvenen ve moral düzeyi yüksek birey ve toplumların yaratıcılığının artacağı da tartışmasızdır. Dolayısıyla halkın örgütlenmesi ve güç haline gelmesi demek olan demokraside böylece morali yüksek bir uluslaşmayla güçlü gerçekleşme imkânına kavuşmuş olacaktır.
Ekonomi ve demokrasi
Bugün ekonomik faaliyet derken, burjuvazi ve orta sınıfa ait bir iş olarak anlaşılmaktadır. Halk ise sadece hizmet eden ve çalışan olarak görülmektedir. Hâlbuki ekonomik faaliyet emek ve örgütlenme ile yaratılan bir gerçekleşmedir. Halkın yalnız emek düzeyinde değil, birleştiğinde üretime geçecek birikim olarak ta büyük bir gücü vardır. Bu harekete geçirildiğinde halkın birçok ekonomik sorunu yerinde çözülür. Tabandan örgütlenme ile bu birikimler harekete geçirildiğinde demokratik uluslaşmanın gelişkinlik düzeyi ekonomik alanda da gelişmişlik ortaya çıkacaktır. Ekonomik işler böylelikle yalnız sömürücü ya da küçük işletme sahiplerinin işi olmaktan çıkarılmış olacaktır. Kürt halk Önderi halkın ekonomik gücünün açığa çıkarılarak sistemin açlıkla terbiye edilmesinin önüne geçilmelidir derken demokratik uluslaşmanın bu yönlü çözüm gücüne dikkat çekmektedir.
Milliyetçi devletçi uluslaşma sosyal dinamizmi yaratmaz, aksine toplum üzerinde baskı katı merkeziyetçi bir denetim sağlamak istediğinden sosyal ilişkiler, faaliyetler ve dayanışma geriler. Zaten sosyalleşme ile örgütlenme arasında doğrudan bir bağ vardır. Sosyal dinamizm örgütlenme ve bireyin çevresindeki olay ve olgularla ilgilenmesi düzeyinde gelişir. Devletin ve egemen sınıfların “her şeyi sizin için bizler yapıyoruz” dediği sistemde sosyal hareketlilik, dolayısıyla sosyal ilişkilerin düzeyi de geri kalır. Olay ve olgulara ilgi duyan bireylerden oluşan toplumlarda dinamizm olur. Ortak duygular, ortak paydalar kendilerini ilgilendiren sorunlara ilgi duydukları oranda ortaya çıkar. Dolayısıyla uluslaşmada önemli öğe olarak görülen ortak duygu ve kader birliği ve bunun bilinci, demokratik konfederalizmin sağladığı demokratik uluslaşma ile gerçekleşir.
Eğer siyaset, imkânlar düzeyinde olabileni gerçekleştirme sanatı ve tercihiyse; demokratik uluslaşmada halk mevcut imkânlar içinde kendisi için en iyi tercih yapma imkânı ve fırsatı bulacaktır. Milliyetçi devletçi uluslaşmada bütün tercihler egemen sınıflar ve onunla çıkar birliği yapanların ihtiyaçlarına göre yapılır. Demokratik ulusallaşma, örgütlü toplum anlamına geldiğinden; halk yerel sorunlardan başlayarak genel sorunlara kadar kendi çıkarı için tercih yapılmasına karar verir. Komünleri ve meclisleri aracılığıyla kendisi için politika yapar; devleti de halkın çıkarları doğrultusunda tercih yapmaya zorlar. Eğer tüm köylerde, mahallelerde örgütlü hale gelinmişse, bu örgütlülük gençleri, kadınları, emekçileri tüm etnik ve dinsel toplulukları kapsamışsa, o zaman halk topluluklarının çıkarlarının dengelendiği demokratik bir siyasi yaşamın pratikleşmesi sağlanmış demektir. Dolayısıyla tabandan örgütlenip sosyal, kültürel ve ekonomik faaliyetlere katılıp siyasetsi anlama gücü kazanan topluluklar gerçek anlamda uluslaşmış ve gücünü katlamış olarak ortaya çıkaran topluluklardır.
Günümüzde birey ve toplum siyasete yabancıdır, ilgisizdir. Siyaset denilince haklı olarak yalan-dolan anlaşılmaktadır. Çünkü toplumsal tüm sorunlarla ilgilenmesini sağlatacak bir sistem söz konusu değildir. İnsanların bir bütün olarak ülkenin tüm sorunlarına birden vakıf olması zordur. Dolayısıyla ulusal tüm sorunlara bir katkısı olmamaktadır. Bırakalım ulusal çaptaki tüm sorunlar için katkı sunmasını, kendisini günlük ilgilendiren yerel sorunlar karşısında bile söyleyeceği ve katkı sunacağı bir şeyi bulunmamaktadır. Demokratik ulus haline gelme ve buna ulaşmanın en iyi modeli olan demokratik konfederal örgütlenme içine girme bireyler için siyasi, sosyal ve ekonomik yaşamı öğrenme okulu olmaktadır. Yerel sorunlarda düşünce üretme ve katılım gösterme kapasitesi olduğundan bu zeminden başlayarak demokratik siyasal yaşama katılma ve bunun kültürüne sahip olma bu temelde de ulusal çaptaki sorunlarda söz ve karar sahibi olacak birikime ulaşma imkânı elde edecektir. Dolayısıyla demokratik uluslaşma hiçbir milliyetçi devletçi uluslaşmanın yapamayacağı biçimde toplum için doğru siyaseti- daha doğrusu doğru tercihleri- pratikleştirme imkânı ortaya çıkaracaktır. İşte ulusal düzeyde de tüm toplumsal kesimlerin ihtiyacına cevap verme anlamında güçlenme budur. Ulusu sevmek, bireye değer vermek de budur.
Demokratik ulus yurttaşlığı milliyetçi devletçi uluslaşmada görüldüğü gibi devlete kölece bağlı silik ve kişiliksiz değildir. Demokratik ulus yurttaşı özgür bireydir. Siyasal, sosyal ve kültürel yaşamın aktif öğesidir. Birey olarak güçlenmesini demokratik ulus toplumsallığında bulur. Kapitalist sistemin karıncalaştırdığı ve sadece manipüle ettiği birey değildir. Toplumsal faaliyetlere aktif ve gönüllü katılandır. Yerelde ve genelde yaşamın yeniden üretilmesinde rolü olan canlı bireydir. Bireyci, bencil bir bireysellik içinde değildir. Topluma karşı en yüksek düzeyde sorumluluk duyan demokratik ulusun özgür yurttaşıdır. Demokratik kültüre sahip olduğundan haksızlığa tahammül etmez; özgürlüğü için derhal örgütlenen ve harekete geçen etkin bir kişiliktir. Demokratik ulusun demokratik kültürüne sahip bireyi olarak özgürlükleri için mücadelenin her biçimine hazırdır. Demokrasi ve özgürlük bilinci yüksek olduğundan yaşamından vazgeçer, ama demokratik ve özgür yaşam felsefesi ve duruşundan vazgeçmez. Dolayısıyla demokratik kültüre ve örgütlenme bilincine sahip yurttaşlar olarak ulusun güçlü ve dirençli olmasının güvencesidirler.
Demokratik uluslaşma gücünü nerden alır?
Demokratik uluslaşma gücünü başka halkların zayıflamasından değil kendi örgütlülüğünden, insanının enerjisini ortaya çıkarmaktan alır. Demokratik ulus beraber yaşadığı etnik ve dinsel toplulukları bir zenginlik kaynağı olarak görür. Kürdistan’da yaşayan Süryaniler, Araplar, Türkler ve diğer etnik ve tüm dinsel toplulukları, mezhepleri zenginliği olarak görür. Onlarında kendilerini örgütleyerek demokratik konfederalizm içinde yer almasını, dil, kültür ve kimliğini geliştirmesini demokratik ulusu güçlendiren bir öğe olarak görür. Dolayısıyla uluslaşmayı sadece bir etnik topluluğun örgütlenmesi ve bir arada yaşaması yaklaşımını da ret eder. Farklı etnik toplulukların demokratik uluslaşmasını da kendi uluslaşması için bir tehdit olarak görmez. Demokratik uluslaşma, uluslaşmayı bir devlet sınırı çizmek olarak ele almaz. Hatta devlet zihniyetini ulusların güçsüz bırakılması olarak görür. Bir devleti tercih etme yerine başka demokratik uluslarla birlikte yaşayıp güçlerini birleştirmeyi tercih eder.
Demokratik ulus tek dil, tek kültür, tek mezhep gibi farklılıkları ortadan kaldıran yaklaşımları ret eder. Aksine kendi farklılığını korumak nasıl ki demokratik kültürün, yaşamın olmasa olmaz gereği ise, dışındaki farklılıkları da aynı çerçevede ele alır. Bir etnik topluluğu ve mezhebi bir diğerinden üstün tutmaz. Asli unsur, tali unsur ayırımı yapmaz. Tüm toplulukları nüfusuna ve gücüne bakmadan toplumun asli üyesi olarak kabul eder.
Demokrasi ve özgürlüğün derinleştiği ve derinleştirdiği toplumsal kesimin kadın olduğunun bilinciyle hareket eder. Kadın özgürlük düzeyi ve toplumdaki örgütlülüğü ve katılımını toplumun özgürlük ve demokratik düzeyi olarak görür. Demokratik uluslaşmanın gerçek anlamda ancak kadın renginin ağırlığını koyduğu zaman gerçekleşeceğine inanır. Çünkü kadının özgürlüğü ve yaşama katılımıyla erkek egemen toplumun, toplumu yarımlık hale getirmesini aşar. Toplum bütünlüklü, sağlıklı ve birbirini güçlendiren erkek ve kadınlardan oluşmuş, niteliğiyle gücünü katlamalı arttırır. Demokratik ulusla kadının özgürlüğü ve katılımı arasındaki doğru orantılı bağ daha kapsamlı irdelenmesi gereken bir konudur. Biz sadece demokratik ulusun güçlendirici ve zenginleştirici esas unsurunun kadın olduğunu vurgulamakla yetiniyoruz.
Kadın gibi gençlik de yaygın örgütlülüğü ve tüm örgütlere kazandırdığı dinamizm ile demokratik ulusun temel ve öncü güç kaynağıdır. Demokratik ulus, gençliği örgütlü gücüyle tüm yaşama etkin katan toplumdur. Örgütlü gençliğin demokratik ulus içindeki işlevi de çok boyutlu değerlendirilebilecek bir konudur.
Kürt demokratik uluslaşması 1990’lı yıllardan bugüne kadar önemli bir gelişme sağlamıştır. Yaşanan demokratik devrim, devletten, ağadan, beyden koparak örgütlülüğüyle kaderini kendi eline alan bir ulus ortaya çıkarmıştır. Hala örgütlülüğü yetersiz olsa da örgütlenmeye yatkın, demokratik kültürlü bir toplum haline gelmede yaşadığı gelişme Kürt demokratik uluslaşmasının geldiği düzeyi ifade etmektedir. Devlet olmadan da güçlü ulus olmanın mümkün olduğu Kürdistan gerçekliğinde kanıtlanmıştır. Eğer demokratik konfederalizmin gereği olarak her yerde ve her toplumsal kesim bu gün belirli düzeyde var olan örgütlülüğünü daha da yaygınlaştırıp, derinleştirirse tüm Ortadoğu’yu demokratikleştirmede rol alacak bir demokratik ulus ortaya çıkaracaktır. Kaldı ki daha bugünden Diyarbakır merkezli Kürt demokratik uluslaşması yaşanmaktadır. Bu nedenle Kürt halk Önderi “Diyarbakır Kürt demokratik uluslaşmasının merkezidir”, değerlendirmesini yapmıştır. Bugün Diyarbakır merkezli Kürt demokratik uluslaşması diğer parçalardaki uluslaşmadan daha kapsamlı uluslaşma düzeyeni şimdiden yakalamıştır. Hatta diğer parçalardaki demokratik uluslaşmanın gelişmesinde öncü, örnek ve harekete geçirici rol oynamaktadır.
Bütün parçalarda Kürt demokratik uluslaşmasının yaratılması, milliyetçi, devletçi uluslaşma yaklaşımını bir kenara iterek, diğer uluslarla birlikte yaşama gerçeğini pratikleştirecektir. Bu konuda oynayacağı öncü rolle halkların birbirini boğazlamasını değil, birbirini güçlendirecek özgür birliği bu coğrafyanın temel yaşam gerçeği haline getirecektir. Her parçada Kürt demokratik uluslaşması İran, Türkiye, Irak, Suriye genel uluslaşması önünde engel değildir. Kürt, Arap, Türk ve Fars demokratik uluslaşmaları, bu uluslaşmaların kader birliği, ortak duygu ve ortak yaşam kurma doğrultusundaki bir Türkiyelilik, İranlı, Iraklı ve Suriyeli bilincine ulaşmaya engel değildir. Aksine özgür birlikle böyle bir aidiyet bilinci, zoraki yaratılmak istenenden bin kat daha fazla ortaya çıkarılır. Yeterki özgün demokratik uluslaşmaların diğer ülkelerdeki parçalarıyla demokratik konfederal nitelikteki ilişkilerine engel olunmasın.
Kürt demokratik uluslaşması, hem Türkiye içinde Türkiyelilik aidiyetini ifade eden Türkiye ulusu içinde yer alır, hem de diğer ülkelerdeki Kürt demokratik uluslaşmalarıyla ekonomik, sosyal ve kültürel ilişki içinde olur. Zaten demokratik uluslaşmalar geliştiğinde bu tür ilişkileri engellemek bir yana geliştirilmesi teşvik edilecektir. Çünkü bu tür ilişkiler diğer demokratik ulusları zayıflatan değil güçlendiren etken olacaktır.
Türkiye’de Türk demokratik uluslaşması ile Kürt demokratik uluslaşması Türkiyelilik kimliğiyle birlikte Türkiye’yi ortak vatan yapabilir.
Demokratik Kürt ulusunda böyle bir irade vardır. Bu iradenin tamamlanıp pratikleşmesi için demokratik Türk uluslaşması da benzer bir irade gösterebilmelidir. Kürt ve Türk halkının demokrasi ve özgürlük mücadelesiyle böyle bir iradenin ortaya çıkacağına inanıyoruz. Doğru yol da budur. Bunun dışında başka bir yol aramanın ne Türk halkına, nede Kürt halkına yararı olur.
Kürt halkı milliyetçi, devletçi uluslaşma yerine demokratik uluslaşmayı tercih etmiştir.  Bu tercih diğer uluslar tarafından da tercih edilirse Ortadoğu halklarının kaderi değişecektir.

Mustafa KARASU

Hiç yorum yok: